مورچه کوچولوی مامان

دخترکم مانلی

اینقدر خانم و گل شدی مامان که دیگه خودت تنها روی اون دوتا پای کوچیکت راه میری مامان!!! آره عزیزم دل مامان چشم ودلت روشن باشه گلم. بعد از حدود یک ماه که قدم قدم راه میرفتی الان دیگه حدود ٥ روز میشه که دیگه کاملا میتونی راه بری . عزیز دلم اینقدر بانمک راه میری که خدا میدونه!! اوایل از شدت هیجان و کمی هم ترس به جای اینکه راه بری میدویدی!!! که زودتر مثلا به میز برسی و دستتو بگیری به میز خیلی لذت میبری از اینکه راه بری و دوتا دستاتو هم جلوی بردنت دراز میکنی و پاهاتو هم کمی بازتر از معمول میکنی و تلوتلو خوران شروع میکنی به راه رفتن:))) خیلی این حرکتت بامزه ست. آدم دلش میخواد بخورتت.

امشب هم همینطور که تند تند دور خونه راه میرفتی ، گوشی تلفن و هم گرفته بودی دستت و با شونه گرفته بودی و تند تند حرف میزدی و راه میرفتی!! مثل من و کاملا داشتی ادای منو در می آوردی خیلی این حرکتت با حال بود عشق من. آخه مورچه من!‌ تو کی بزرگ شدی مامان!!!! چرا همه چیز اینقدر زود میگذره ! دلم برای این روزها خیلی تنگ میشه!‌برای این روزهایی که دیگه تکرار نمیشه! وقتی چهار دست و پا راه میری با حسرت نگاهت میکنم و با خودم میگم که آخه مامان من عاشق این حالتتم. این حالتی که مثل مورچه ها تند تند چاردستو پا راه میری و اون باسن خوشگلتو اونطوری میچرخونی  مورچه کوچولو و دوست داشتنی مامان، عاشقتم و دلم برای این روزهای تو خیلی تنگ میشه .عزیز دلم از خدا میخوام که همیشه پشت و پناهت باشه و همیشه استوار ترین و زیبا ترین جاده ها رو پیش قدمهات قرار بده عشق من. امیدوارم از همین حالا که قدم بر جاده زندگی گذاشتی مادرم ، مسیر زندگیت هموار و رویایی باشه و اینو بدون که مامان و بابا همیشه پشتیبانت هستن.