آتیله رفتم خانم گل

خانم گل من،‌مانلی خانم

دیروز خدا رو شکر بالاخره تلسم شکست و شما را بریم به آتلیه ! و شما تا تونستی شیطونی کردی و خمش گذروندی! چون آتلیه مخصوص کودکان بود و کلی دکور عروسکی داشت شما خیلی کیف کردی و تا تونستی آتیش سوزوندی و بماند که با چه درد سری لباسهاتو عوض میکردیم و با کلی زحمت و ادا در اوردن شما رو جلوی دوربین نگه میداشتیم و برعکس همیشه که در حال خندیدنی اصلا نمی خندیدی ! چه صدا ها و چه حرکاتی که ما پشت دوربین نمی کردیم تا شما یه خورده بخندی و حواست پرت بشه و سر جات بمونی تا ازت عکس بگیریم.

جال تر از همه وقتی بود که آقای عکاس یا به قول خودت عمو عکست رو توی دوربین بهت نشون داد و تو دیکه ول کن نبودی و خیلی جالببود که میرفتی توی دکور وا میستادی و تا فلش زده میشد میفهمیدی که یه عکس ازت گرفته میدوئیدی و می مودی و میگفتی عمو عمو نی نی یعنی عکسو بهم نشون بده و عمو بهت میگفت بروی انجا بشین تا عکسو بهت نشون بدم تو هم همون جا تندی میشستی رو زمین! یعنی اینکه نشستم!! همون جا من یه حالی بهم دست داد که نمی دونی مادر یعنی دتر کوچولوی من اینقدر بزرگ شده که به این واضحی معنی حرفهارو میفهمه!!! الهی مادرت قربونت بره عزیزم مثل یه موش کوچولو و معصوم شده عزیز دلم خلاصه هی رفتی یه عکس انداختی و اومدی جلوی عکاس نشستی تا عکستو ببینی و وقتی که میدیدی دو باره میرفتی یه عکس مینداختی و دو باره میومدی که عکستو ببینی!!

الهی فدات شم که اینقدر شیرین و بانمکی مادر. عکسات خیلی قشنگ شده نمی دونی چی شدن عکسهات مامانی عاشق همشون شدم  حالا موندم که کدومشونو بزرگ کنم و بزنم روی دیوار !